Zbigniew Wodecki, mistrz autoironii, z wielkim humorem prezentuje swoje życie. Dzieciństwie, gdy chciał być Robin Hoodem, latach mordęgi na skrzypcach, bo nie chciały same grać, bandzie, z którą rozrabiał, liceum muzycznym, z którego został wyrzucony, wreszcie o szybkim wchodzeniu, przez znaczące estrady Europy, w dorosłość. Miał 27 lat, 6 lat pracy w orkiestrze, pierwsze przeboje i troje dzieci, gdy zdawał maturę. Mógł zostać w Niemczech, ale nie chciało mu się uczyć języka, mógł robić karierę jako skrzypek, ale wolał śpiewać, co nie przeszkadza mu bardziej cenić muzyków. Artysta ze swym rówieśnikiem, krakowskim dziennikarzem Wacławem Krupińskim prowadzi wartki, dowcipny, pełen anegdot i bon motów dialog.